Jastrzębiec
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, miejscowość historyczna (nieistniejąca), osadnictwo górskie, współczesna Polska, XVII wiek
Nazewnictwo
Osada Jastrzębiec już w XVII w. zlała się w jedną miejscowość z sąsiednią wsią Ząb (Rafacz, 1935, 75).
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
W 1620 r. starosta nowotarski Stanisław Witowski za zgodą króla zezwolił szlachcicowi Wiktorynowi Zdanowskiemu i jego małżonce na lokowanie na surowym korzeniu dwóch wsi o nazwach Jastrzębiec i Zubów. Miały się one lokować na 45 łanach, z których 3 należy przeznaczyć na uposażenie kościoła, zaś na jedno lub dwa wójtostwa łanów 8, resztę natomiast na lokowanie kmieci. Sołtys mógł budować młyny, piły, rudy, huty, karczmy, a także puszcze, bory, lasy cerklować. Te wsie miały używać prawa wałaskiego, takiego jakiego używają inne osady starostwa nowotarskiego. Osadnicy uzyskali 20 lat wolnizny, po upływie której powinni uiszczać czynsze i daniny tak samo, jak to czynili mieszkańcy innych wsi starostwa, za wyjątkiem osajców, którzy są od nich zwolnieni. (Długopolski, 1914-1921: 32-34). wymieniono ją w dekrecie referendarskim z 1630 r., mającym położyć kres sporom między ludnością starostwa nowotarskiego a dopuszczającym się licznych nadużyć starostą Mikołajem Komorowskim. Określono ściśle wysokość danin pasterskich, świadczonych powszechnie przez mieszkańcow wsi wchodzących w skład starostwa, w tym Jastrzębca. Do ich obowiązków należało uiszczanie: krowy witalnej, dani baraniej, serów, guń i przędzy w sposób identyczny jak w Bańskiej Niżnej (patrz hasło). (SPPP XII, nr 7441).
Źródła do dziejów miejscowości
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa