Lokacja na prawie wołoskim przed
rokiem 1466, prawdopodobnie jeszcze w XIV wieku.
Karel Kadlec, Valaši a valašské právo v zemíh slovanských a
uherských, v Praze 1916.
Тиводар Михайло Петрович, Традиційне скотарство Українських Карпат другої
половини xix першої половини ХХ ст.: історико-етнологічне
дослідження, Ужгород, 1994
Jedna spośród 10 wsi (Dragabratfalva, Medencze, Ardánháza, Hátmeg,
Zavidíalva, Kerepecz, Lafalva, Kenderesfalva, Sándorfalva i Sztánfalva) na
prawie wołoskim komitatu Bereg na Rusi Zakarpackiej wymienianych wspólnie
w dokumentach królów i królowych węgierskich z lat 1466, 1493, 1506,
1523, 1562 [Kadlec, 1916: 476-483]. Cały ten obszar już od 1378 r.
określano jako Kraina Berezka. Pierwsze notatki o prawie wołoskim w okolicach
Mukaczewa (Munkacza) pochodzą z roku 1364, chociaż osadnicy wołoscy notowani są
na tym terenie od końca XIII w. W 1364 r. królowa Elżbieta nadała
społeczności wołoskiej z komitatu Bereg prawo wyboru wojewody, który
sprawowałby władzę sądowniczą i bronił interesów Wołochów przed urzędnikami
królewskimi [Kadlec, 1916: 475-476]. W dokumencie z 1370 roku ta sama władczyni
potwierdziła praworządność wyroków wołoskiego wojewody [Kadlec, 1916: 476], a
w 1378 r. potwierdziła, że Wołosi i ich kneziowie nie mają podlegać sądom
urzędników królewskich za wyjątkiem spraw państwowych i kryminalnych. Lafalva odnotowana jest po raz pierwszy wraz z pozostałymi wyżej
wymienionymi wsiami w dokumencie Elżbiety, matki króla Macieja Korwina, z roku
1466. W dokumencie tym określono wysokość świadczeń mieszkańców tych
wsi. [Kadlec, 1916: 479-480].
Przywileje osad wołoskich z okolic Mukaczewa różniły się od tych, jakie
posiadali mieszkańcy wsi wołoskich Maramoreszu (Тиводар, 1994: 450-451).