Bytność wołoska na niewielkim, słabo zasiedlonym obszarze u podnóża Gorganów i Bieszczadów Wschodnich jest dobrze udokumentowana poszawszy od lat 80. XIV w. Pochodzące z tego okresu dokumenty wystawione przez króla Władysława Jagiełłę dla bojarów wołoskich wskazują na zainteresowanie władcy możliwością wzmocnienia potencjału demograficznego i militarnego tego obszaru w oparciu o wspominany element etniczny. (Jawor, 2000: 85-86). W 1393 r. władca nadał Hoszów braciom: Michałowi Wołochowi, Nehryle, Jerzemu i Stefanowiczowi-protoplastom rodziny Hoszowskich hr. Sas, w zamian za obowiązek służby wojskowej z kopią i 4 łucznikami (ZDM VI, nr 1593; Czajkowski, 1999, 152). Jedynie kwestia domysłu pozostaje proces "walachizacji" statusu prawnego osady, będący efektem tego nadania. 

ZDM, t. 6, № 1529