[GJ] Ta położona w starostwie samborskim (dzierżawa ozimińska) osada w źródłach pojawiła się w połowie XV w. (Makarski, 1999, 104). W 1495 r. była wsią rządzącą się prawem wołoskim. Zamieszkiwał tam wówczas kniaź zwolniony od powinności, zaś kmiecie użytkowali dworzyszcza. Z każdego uiszczali daniny w postaci skór kunich, dwie kłody owsa, cztery koguty. Zajęcia rolniczo-pasterskie łączyli z wydobywaniem soli. Co miesiąc z każdego dworzyszcza mieli bowiem uiszczać dwie kłody soli (AGAD, ASK, 56, S-1/I, 24). Prawdopodobnie mieli oni status służebnych starosty. Tak bowiem mieszkańców Jasienicy określono w rejestrze podatkowym z 1515 r. (ŻD XVIII/1, 140). W 1565 r. we wsi zamieszkiwało 67 kmieci osiadłych na około 33 dworzyszczach. Z każdej 1/4 łanu płacili przeliczone na monetę daniny za owies, kury, jajka, za siano, oraz podymne i czynsz. Mieli obowiązek wożenia drewna z lasu do bani (kopalni soli) [GJ] do sąsiedniej warzelni we wsi Bani-Kotowskiej, po trzy wozy na tydzień. Nieco póżniej ilość wozów zmniejszyła się do jednego na tydzień. W 1565 - 1566 r. w Jasienicy istniało 36 miejsc warzenia soli (LWR II, 126). [GJ] Mimo likwidacji przez zwierzchność dworską miejscowego sołectwa pop i wszyscy mieszkańcy osady uiszczali dwa razy w roku stacje przy okazji zborów wołoskich (LWR II, 127) [GJ].