Folwark po raz pierwszy wzmiankowany został w 1567 roku i występuje pod nazwą Folwarska (Beňko, 1985: 175). W 1590 r. był charakteryzowany jako praedium. Nazwa osady utworzona jest od wyrazu folwark (z niemieckiego Vorwerk). W dalszych przekazach pisemnych nazwa wsi występuje w postaci Folvark (1607), Folwark (1648), Folvark (1700) (Šoltés, 2009: 37; Tomas, 2006: 231; Hradszky, 1903-04: 265). Na mapach pierwszego mapowania wojskowego z lat 1763-1787 osada wymieniona została jako Folyvark (http://mapire.eu/en/), por. łac. Folyvark, węg. Folyvárk, niem. Folwarek (LURHLP, 1773: 219). W rejestrze Jana Lipszky´ego z roku 1808 występuje po słowacku w postaci Folvark, oraz po węgiersku Folyvárk (Lipszky, 1808: 186). W słowniku geograficznym Węgier z 1851 roku miejscowość zapisana jest jako Folyvárk (Fényes, 1851: 19), zaś w SGKP, t. 2, 1881: 397 jako Folwark, węg. Folyvark. W ostatnich latach istnienia Austro-Węgier występuje pod nazwą Folyvárk (1895-1902) oraz Nagymajor (1907-1913), nagy – po węgiersku ‘wielki’, major – po węgiersku ‘folwark’). Po powstaniu Czechosłowacji oficjalnie nazywała się  Foľvark (1920), w latach 1927-1948 Folvark, od 1948 roku Stráňany (Majtán, 1998: 277).

Pierwotne osadnictwo wsi nosiło charakter rusiński. W 1607 r. poświadczona jest obecność Rusinów we wsi (Šoltés, 2009: 37). Według wizytacji spiskiego prepozyta Sigraya z 1700 r. w Stranianach mieszkali Rusini (Hradszky, 1903-04: 265). W słowniku geograficznym Węgier z 1851 roku miejscowość zapisana jest jako rusińska (orosz falu) (Fényes, 1851: 19). Według pierwszego spisu powszechnego Czechosłowacji z 1919 r. we wsi mieszkało 2 Słowaków, 435 Rusinów, 5 Niemców, 1 Węgier i 8 innych (SMS, 1920: 82). Ostatni spis powszechny Słowacji z 2011 r. podaje w Stranianach 63% Słowaków (127) i 28% Rusinów (57) (http://census2011.statistics.sk/tabulky.html).

Od powstania wsi mieszkańcy używali języka rusińskiego. Według Lexicon universorum regni Hungariae locorum populosorum (odpowiedź na pytanie Quae principaliter in singulis lingva vigeat?) z 1773 r. w miejscowości był używany przede wszystkim język rusiński. Według spisu powszechnego Węgier z 1880 r. język rusiński był dla 443 mieszkańców językiem ojczystym, dla 8 takim językiem był słowacki i dla 7 niemiecki (Majo, 2012: 65). Ostatni spis powszechny Słowacji z 2011 r. podaje we wsi 55 % mieszkańców, który podają język rusiński i 31%, którzy deklarują język słowacki jako swój język ojczysty (http://census2011.statistics.sk/tabulky.html). 

Osada rozwinęła się na Spiszu, w dolinie potoku Lipník, między Górami Lubowelskimi i Magurą Spiską, 13 km na północny zachód od Starej Lubowli. Położona jest na wysokości 640 m n.p.m. (VSOS 3, 1978: 91). Jej początki sięgają XVI w. Powstała na terenach, które należały do majątku zamkowego w Niedzicy (Dunajec) (Števík, 2012b: 88). Wołosi osiedli w niej w XVI w. Na przełomie XVII i XVIII w. świeckimi patronami osady byli przede wszystkim przedstawiciele rodów Görgey i Horváth-Stansith (Hradszky, 1903-04: 265). Szkoła w miejscowości powstała w 1805 r. W 1787 r. wieś liczyła 68 domów i 500 mieszkańców, 1828 r. 103 domy i 748 mieszkańców. W XVIII i XIX w. były Straniany średnią wsią na Spiszu. Na przełomie XVIII i XIX w. należały do powiatu magurskiego komitatu spiskiego – Processus Maguranus (ŠA-L, SŽ, i. č. 3856). Mieszkańcy przez stulecia zajmowali się pasterstwem, rolnictwem, druciarstwem i wyrębem drzew (VSOS 3, 1978: 91).

Drewniana cerkiew była w Stranianach wybudowana w 1607 r. (...chram zme sviatyj zbudovali v pamiať sviatych bezsrebnik Kosmy i Damiana...) (Šoltés, 2009: 37). Nowa drewniana cerkiew powstała w 1661 r. Na przełomie XVII i XVIII w. duchowymi patronami Stranian byłi św. Kosma i św. Damian. Murowana cerkiew Opieki Najświętszej Maryi Panny była wybudowana w 1857 r.

Wizytacja kanoniczna z 1700 r.: Templum ligneum in statu ruinoso. A Catholicis Graeci Ritus aedificatum. Patrocinium eius est Sancti Cosmae et Damiani. Altare vnum SS. Cosmae et Damiano dicatum (Hradszky, 1903-1904: 265).

Schematismus z 1898 r.: Eccl. Mur. 1857 ad Protectionem B. M. V. benedicta (Schematismus, 1898: 177).