Malovište (mac. Маловиште), Malovišta (Маловишта),

Arom. Muluvishti, Malovishtea

pl. Małowiszte

Obecnie: Aromanie (w znacznej części potomkowie migrantów z XVIII wieku z Moskopola w Albanii i Grammos z Grecji).

Albańczycy, Macedończycy.

Historycznie: w 1900 r. ludność w 100% vlaska - arumuńska. W powojennej Jugosławii prowadzono działania zmierzające do likwidacji odrębności Arumunów, w spisach powszechnych nie uwzględniano opcji arumuńskiej/vlaskiej,  większość mieszkańców zdeklarowała wówczas swą narodowość jako inną, a w 1991 r. wręcz całą ludność uznano za Macedończyków. W spisie z 2002 r.  na 98 mieszkańców 87 zadeklarowało narodowość vlaską.

Aromański, macedoński

- 1658 – według źródeł w tym roku zamieszkiwało tu ok. 48 mieszkańców.

Wieś założona w połowie XVI wieku przez 9 rodzin przybyłych z przyległej wsi Poponeva (Popova niva). W połowie XVII wieku liczba ludności wzrosła do 55 rodzin przybyłych z Epiru i Albanii. W końcu XVIII/początku XIX wieku osiedlili się w Malovište liczni emigranci ze spalonego Moskopola oraz z terenów znajdujących się pod jurysdykcją Alego paszy Janiny, głównie z gór Gramos. W połowie XIX wieku wieś miała liczyć ok. 500 domów i ok. 3000 mieszkańców, ale według danych statystycznych z 1900 r. liczba ludności wynosiła 2300 w 100% vlaskiej. W 2 połowie XIX wieku we wsi istniały dwie szkoły: grecka i arumuńska.  W ciągu XX wieku nastąpił systematyczny spadek liczby ludności. W okresie I wojny światowej wieś została zajęta przez wojska bułgarskie i znaczna część ludności, zwłaszcza zajmująca się pasterstwem, została z niej wypędzona. Obok pasterstwa, ludność trudniła się tradycyjnie organizacją karawan kupieckich, hodowlą koni i handlem końmi. Była też grupa wykształconej inteligencji, systematycznie jednak odpływającej ze wsi. Z Malovište pochodził poeta, autor hymnu Arumunów macedońskich Konstantin Belemace. Po 2 wojnie światowej we wsi pozostało już tylko ok. 500 osób. Obecnie zamieszkałych jest tylko kilkanaście domów, głównie przez osoby w wieku 70+.  

Za dziedzictwo kulturowe uznać należy całą zabudowę wsi, aspirującą do zabudowy miejskiej z bitymi drogami, kamiennymi chodnikami i reprezentacyjnymi kamiennymi domami. Niestety, stan zachowania większości domów jest bardzo zły. We wsi znajduje się okazała cerkiew św. Petki zbudowana w 1856 roku w kształcie rzymskiej trzynawowej bazyliki. Jej głównym budowniczym był Andrej Damjanov. We wnętrzu znajduje się wysokiej klasy rzeźbiony ikonostas oraz freski z lat 90. XIX w, wśród nich interesujący symbol: krzyż w połączeniu z sześcioramienną gwiazdą Dawida.W pobliżu znajdują się zabytki sakralne: cerkiew monasteru św. Anny z połowy XVIII wieku, cerkiew Wzniesienia Chrystusa, cerkiew św. Jerzego i niewielka cerkiew św. Atanazego Wielkiego.