Lozino (Łozina)
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, miejscowość istniejąca, współczesna Ukraina, XV wiek, XVI wiek
Nazewnictwo
Лозино, Лозина (do 1989)
Ludność — skład etniczny
Ukraińcy, Wołosi (?)
Język
Ukraiński
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
Kierunek szerzenia osadnictwa wołoskiego "stanowił dość zwarty kompleks osad na pólmoc od Lwowa, związany z obszarem Roztocza Janowskiego" (Jawor 200: 89-90). W jego skład wchodziła Łozina, gdzie w 1453 r. pojawił się kniaź Gywaszko de Loszyna. Nie była to pierwsza wzmianka o Wołochach z tej wsi. Jeszcze pod koniec XIV w. w jednym z dokumentów króla Władysława Jagiełły czytamy o posiadaniu Swaryczowa przez nieznanego z imienia Wołocha z Łoziny. "Być może chodziło o rodzinie wspomnianego w dokumentach Kazimierza Jagiełłończyka z 1469 r. szlachetnego Iwaszka Łozińskiego, skoro od dawna siedział on wraz z braćmi na dworzyszczu w tej wsi. Król zatwierdził ich w jego posiadaniu, ponadto uzyskali prawo budowy młyna i sadzawki" (Jawor, 2000: 52). "W 1500 r. kniazia z Łoziny określono jako: laboriosus Balosz knyez de prefata Loszynya, a osiem lat później to już providus Balosz xnyasz de Loszyny, natomiast w 1518 r. użyto przy jego imieniu charakterystycznego dla drobnej szlachty ruskiej terminu terrigena Regis Majestatis". Oprócz Bałosza odnotowane są też i jego siostrzeńcy, "występujący w 1512 r. w sporze z synami szlachetnego Michny z Łozin. Właśnie to: providi Stasz, Ihnathko et Fyedecz, sororini Balasz de Loszyna". "W 1500 r. szlachetny MIchno Łoziński oskarżył kniazia Balosza o zagarnięcie bezpańskiego woła. W 1512 r. starosta lwowski nałożył na trzech synów tegoż Michny i siostrzeńców Bałosza wadium w wysokości 30 grz., aby w ten sposób zapobiec wzajemnym gwałtom. Z kolei w 1516 r. bracia Michno i Wachno zawarli za bezpośrednictwem arbitrów ugodę w sprawie dwóch stawów w Łozinie". Po 1508 r. też odnotowano sprawę o zranienie (Jawor, 2000: 73). "W 1578 r. król Stefan Batory potwierdził, że Władysław III Warneńczyk nadał tę wieś Ilii Mihułowiczowi za wyjątkiem dworzyszcza i sadzawki: quamtunc possidebat iure nostro regio [...] Valachus" (Jawor, 2000: 89-90).
Źródła do dziejów miejscowości
Грушевський 1905: т. 64, № 55; AGZ, t. 14, № 2756; AGZ, t. 15, № 3053; CPLAHL, SGL, F 9, op. 1, spr. 10, k. 232-233 i spr. 7, k. 396; Bibl. PAN w Krakowie, sygn. 2845 I, k. 15, 21-22
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa