Według L. Wyrostka (1932, 152) osada od 1427 r. znajdowała się w rękach rodziny Knihinińskich hr. Sas. Nie ma pewności co do czasu jej objęcia prawem wołoskim. Pochodzące z XV w. informacje o występujących w tej wsi dworzyszczach (AGZ XIX, nr 954) równie dobrze moga świadczyć o funkcjonowaniu prawa wołoskiego jak też ruskiego. Dopiero w 1515 r. jako podstawę wymiaru podatku poborowego uznano w Kniahininie 1 łan kmiecy i stado liczące 100 owiec (ŹD XVIII/1, 170). Oznacza to, że przynajmniej część tej niewielkiej wówczas miejscowości rządziła się prawem wołoskim. Tereny wypasowe dla zamieszkujących w tej osadzie pasterzy stanowiły przede wszystkim rozległe lasy bukowe i jodłowe nad Dniestrem, Bystrzycą, Łukwią i Lipą a także: na górach wielkich które zowią Alpes, idące aż ku granicom węgierskim, należące do starostwa halickiego. W 1565 r. wspomniano o stadach wypasanych tam przez 2 mieszkańców Knihinina: Aleksandra i Hawryłę. Od każdych 100 owiec (określanych przez lustratorów jako stado) dawali, podobnie jak inni hodowcy, barana, ser, popręgi, pieniądze: i inne rzeczy (Opisi korolivščin, 1895, 56). Zwracają też uwagę związki właścicieli wsi z Mołdawią. W 1509 r. król Zygmunt Stary przekazał Iwaszkowi części należące dotąd do jego braci Waszka i Marka, ktorzy zbiegli do Mołdawii (Materali 1905, nr 65).