Osada odnotowana w źródłach po raz pierwszy w 1378 r. jako darowizna księcia Władysława Opolczyka. Na jego mocy wołoskiego pochodzenia Drahomir i jego brat Stanko otrzymali Nowosioło, zas ich towarzysz Niekrza Starunię (Czajkowski, 1999, 151, Dąbkowski, 1925, 218). Konsekwencją objęcia osady przez bojara wołoskiego była przemiana prawna wsi. W 1515 r. uiszczono pobór, ktorego podstawą były 2 łany kmiece oraz 100 owiec (ŻD XVIII/1, 169). Należy zaznaczyć, że opodatkowanie owiec jest typową cechą prawa wołoskiego (Jawor, 2000, 78). Tereny wypasowe dla zamieszkujących w tej osadzie pasterzy stanowiły przede wszystkim rozległe lasy bukowe i jodłowe nad Dniestrem, Bystrzycą, Łukwią i Lipą a także: na górach wielkich które zowią Alpes, idące aż ku granicom węgierskim, należące do starostwa halickiego. W 1565 r. wspomniano o stadach wypasanych tam przez 2 mieszkańców Staruni: Onufreja Derosowicza i Olekse Matiowicza. Od każdych 100 owiec (określanych przez lustratorów jako stado) dawali, podobnie jak inni hodowcy, barana, ser, popręgi, pieniądze: i inne rzeczy (Opisi korolivščin, 1895, 56).