Męcina Wielka
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, XVI wiek
Nazewnictwo
W 1377 r. zapisana jako: Maczina Wolya, Meczyna Wolya, Menczyna Wolya, w 1383 r. Maczyna, w 1397 Manczina, w 1411 Manczini, w 1413 Mąnszna, w 1421 Manczinca, w 1530 Mączna, zaś w 1567 r. Meczina Ruthenicali (SHGWK IV: 271). W XIX w. Męcina Górna i Męcina Dolna, obecnie Męcina Wielka i Męcina Mała.
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
Do 1415 osada była własnością szlachecką, później mieszczan bieckich, od 1567 r. ponownie szlachecką. W 1377 r. miejscowość została lokowana na prawie niemieckim (średzkim). Początkowo, sądząc po imiennictwie sołtysów, zamieszkiwali tam Polacy. Wołosi w Męcinie pojawili się przed 1526 r. Wzmiankowani są wtedy Wołosi: Eliasz sołtys i jego syn Stecz (1526-1536), później sołtys Iwaszko (1539-1544) i sołtys Fedor (1550). Również pochodzące z tego okresu imiennictwo pozostałych mieszkańców Męciny jest wołosko-ruskie: Tymek, Mezylowicz, Sąsiadek, Hryć, Meryło (SHGWK IV: 272). W 1528 r. jakiś Valachus z Męciny został pozbawiony soli w Bardiowie (DP V: 1079).
Źródła do dziejów miejscowości
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
W 1529 r. rada miasta Biecza poprosiła rajców z Bardiowa o wystawienie listu polecającego popowi z Męciny, który udawał się w interesach do swojego brata o imieniu Kowacz Wagacz (DP V: 1105). Opustoszała cerkiew wzmiankowana w 1536 r. (SHGWK IV: 272).
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa