Łodyna
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, XVI wiek
Nazewnictwo
W przywileju z 1555 r. występuje jako Lodina (AGAD, MK 85: 217v-219). Do połowy XVII w. przemiennie określana jako Łodzina i Łodzinka (Makarski, 1999: 152).
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
W 1555 r. król zezwolił uczciwemu Iwanowi Kunaszowiczowi z Berehów na lokowanie na prawie wołoskim wsi Łodzina, gdzie mógł on dla kmieci wymierzyć 10 łanów. Uposażeniem sołectwa miały być 2 łany wolne od powinności, gdzie kniaź mógł lokować zagrodników, zakładać sadzawki, młyny, barcie. Miał pobierać 1/6 z danin i czynszów płaconych przez kmieci, ale 1/3 od danin w owcach i świniach, obyczajem wołoskim. Sołtysi (kniaziowie) na wojnie moją służyć na dobrym koniu, uzbrojeni w łuki, tak jak to czynią inni sołtysi w starostwie przemyskim. Chłopi otrzymali 10 lat wolnizny, po upływie której mieli płacić czynsz w wysokości 15 gr od półłanka, 1 ser wołoski, popręg koński, dziesięcinę od świń i dwudzieszczyznę od owiec, będą także płacić 10 gr podatku zwanego wojenne. Mieli w swoich obowiązkach pobieranie danin: ex pascuis ploniny dicti, oraz w razie potrzeby świadczyć posługi na rzecz grodu przemyskiego (AGAD, MK 85: 217v-219). Nietypowy, 10-letni okres wolnizny wskazuje, iż faktyczna lokacja wsi rozpoczęła się przed 1545 r.
Źródła do dziejów miejscowości
AGAD, MK 85: 217v-219.
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Pop wzmiankowany w przywileju z 1555 r., został uposażony w jeden łan ziemi wolny od powinności (AGAD, MK 85: 217v-219).
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa