Nanowa
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, miejscowość historyczna (nieistniejąca), XVI wiek
Nazewnictwo
Zapewne aż do drugiej połowy XVII w. osada zamiennie była nazywana jako Nanowa i Prosiek (Czajkowski, 1995: 133; Makarski, 1999: 180-181).
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
W 1532 r. król przeznaczył obszary nad potokiem Stebniczek w celu lokowania wsi na prawie wołoskim przez szlachetnego Michaiłę. Osadnicy uzyskali 20 lat wolnizny, z których upłynęło już 17 (Stadnicki, 1848: 38). Oznacza to, że Nanowa zaczęła faktycznie lokować się około 1515 r. Sołectwo (kniaziostwo) miało zawierać 2 dworzyszcza wraz z dodatkowymi obszarami, młyn, karczmę, barcie, zagrodników, kniaź mógł łowić ryby i chwytać ptaki, przysługiwało mu 1/3 powinności chłopskich. W zamian kniaź miał do grodu przemyskiego dostarczać 12 baranów, w czasie wojny służyć na dobrym koniu, odpowiednio opancerzony, z łukiem. Kmiecie mieli takie same obowiązki jak mieszkańcy innych osad wołoskich (Stadnicki, 1848: 38-39). W 1565 r. w Nanowej zamieszkiwało 20 kmieci na półdworzyszczach, płacący czynsze i uiszczający daniny tak samo jak mieszkańcy Bandrowa. Przebywał tam też wolny od powinności dziesiętnik (LWR II: 63).
Źródła do dziejów miejscowości
Historia miejscowości
Po drugiej wojnie światowej ludność wysiedlono, a położona w strefie przygranicznej osada przestała istnieć.
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
W przywileju z 1532 r. uposażono cerkiew w półłanek, z którego pop (baitko) miał płacić tak jak to czynili inni popi (Stadnicki, 1848: 38).
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa