Balnica
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, miejscowość historyczna (nieistniejąca), współczesna Polska, XVI wiek
Nazewnictwo
Osada w XVI w. była zapisywana jako Bannicza (LWR II: 154).
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
Osada królewska lokowana przez starostę sanockiego Piotra Zborowskiego w 1549 r. Na mocy przywileju lokacyjnego opatrzny Stecz syn niegdyś soltysa z Woli Michowej uzyskał prawo lokowania wsi Bannicza na prawie wołoskim. Uposażenie kniaziostwa miały stanowić trzy łany z dodatkowymi ziemiami, młyn ze stempami i foluszem, karczmą, sadzawkami i barciami. Kniaź mógł także lokować rzemieślników. Pop i młynarz uzyskali po 1/2 łanu ziemi wolnej od czynszów. Kmiecie mieli się osiedlać na gospodarstwach 1/2 łanowych, uzyskując jednocześnie 24 lata wolnizny. Po jej upływie powinni uiszczać czynsz po 15 groszy z łanu, dawać po jednym serze wołoskim oraz popręgi, dziesiątego wieprza, dwudziestą owcę, uiszczać daniny od wypasu na Ploninach (AGAD, MK 74: 781 - 783). W świetle lustracji z 1564 r. w osadzie zamieszkiwało 6 kmieci którzy jeszcze nie wykarczowali pól, a jedyną płatnością były poczty w czasie zboru (LWR II: 154).
Źródła do dziejów miejscowości
AGAD, MK 74: 781 - 783; LWR II: 154.
Historia miejscowości
Osada przestała istnieć po drugiej wojnie światowej w wyniku wysiedleń ludności.
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Pop i jego uposażenie wzmiankowany w przywileju lokacyjnym (AGAD, MK 74: 781 - 783). Tam też, przy opisie granic wsi wspomniano nazwy topograficzne pochodzenia wołoskiego: góry Mantragonę, Ploniny i Bisczad oraz jezioro Dolha Mlaka.
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa