1291: Zumbothel = Szombathely, później (Alsó- i Felsőszombatfalva, rum. Sâmbăta de Jos, Sâmbăta de Sus), niem. Unter- i Ober-Mühlendorf. 

Doc., nr. 1, s. 4 przyp. 6 (komentarz); nr 19 11 III 1291 Alba Iulia – Andrzej III cum nos universis nobilibus, Saxonibus, Syculis et Olachis in partibus Transsilvanis apus Albam Iule pro reformatione status eorundem congregationem… zalegalizował w posiadaniu magistra Ugrina Fogros [= Fogaras] et Zumbothel. Dokument zauważa L. Tamas 1935, s. 195. Dokument opublikowany pod nr 6, s. 16-17 (kapituła siedmiogrodzka potwierdza, że Gellus, syn Wydha de Bord nabył terram Boje terre Zumbuthel conterminam et nunc in ipsa terra Blaccorum existentem … ab homine Buyul filio Stuye znany jest tylko z nowożytnego, zaginionego później odpisu z 1601 r. i powszechnie uznany został za falsyfikat. W komentarzu L. Tamas 1935, s. 192, stwierdza, że w nauce mówiło się o dobrach bułgarskich w Siedmiogrodzie, co należy odrzucić. Z XVII w. zachowały się urbarze m. in z 1632, nr 8, s. 300-304, z 1637, nr 20, s. 445-446, z 1662, t. 2 nr 21, s. 231 (Az havasokon járt disznoktól valo gostina pénznek partiale regestruma pro Anno 1662… Felseo Szombatfalvárol f[orint]1)

W rozstrzygnięciu sporów o majątek Ugrina po raz pierwszy uczestniczą baronowie wołoscy. Ugrinus bywa uznawany w historiografii rumuńskiej za Wołocha (tak już Gheorge Şincai), ale to raczej mało prawdopodobne – trudno wyobrazić sobie, że Wołoch w tym czasie (koniec XIII w.) doszedł już do takich godności na Węgrzech oraz do majątku dziedzicznego. Bohater naszego dokumentu był dworzaninem Andrzeja III i posiadał już majątek w Biharze poświadczony w 1281 r. Być może należał do rodu Csák, gdzie podobne imię występuje od 1146 r. Nazwa miejscowości jest ewidentnie węgierska; Kniezsa 1943, s. 208 poz. 8.