- Grzybek J., Dzieje państwa suskiego pod Babią Górą od XV do połowy XVI wieku, Kraków 1964, s. 122, niepublikowana praca doktorska, Instytut Historii UJ, Archiwum UJ

W XVII wieku nie był to przysiółek Suchej Beskidzkiej, ale osobna osada wołoska, posiadająca odmienną od Suchej strukturę samorządową. Według metryki krzeszowskiej i źródeł z suskiej parafii, na jej czele osady stał wojewoda wołoski. Osadnictwo wołoskie pojawiło się to jako alternatywa dla słabnącego osadnictwa na prawie niemieckim. przez pewien czas obie formy osadnicze współistniały obok siebie, ale po osiedleniu się w Suchej znanego rodu szlacheckiego z Komorowa z Ziemi Bełzkiej (obecnie pogranicze Polski i Ukrainy) - Komorowskich (w XV wieku zarządzających terenami Liptowa, Spisza i Orawy, zasiadających na na Zamku Orawskim), specjalną protekcją cieszyło się osadnictwo na prawie wołoskim. Osadnictwo na tych terenach jest rozproszone i jednodworczne, dające początek przysiółkom, osiedlom, przyszłym wsiom. Na początku wieku ludność ta płaci jeszcze podatek od owiec, ale już w latach 20-tych XVI wieku - od łanów i pól, co może świadczyć o ich osiedleniu, przechodzeniu na rolnictwo i zależności od władz regionu. W czasach Komorowskich wajdowie (wojewodowie) wołoscy byli funkcjonariuszami dworu.

Pod koniec XVI wieku ludność wołoska odchodzi coraz bardziej od pasterstwa z braku rozległych terenów wypasowych, zaczyna zajmować się rzemiosłem, staje się też ludnością folwarczno-pańszczyźnianą.