Rudnik
Kategorie:
miejscowość istniejąca, osady z elementami prawa wołoskiego, pasterstwo, współczesna Polska, XVI wiek, XVII wiek
Nazewnictwo
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
Ta położona w starostwie lanckorońskim osada posiada niewątpliwie średniowieczną metrykę istnienia, skoro wzmiankowana jest w 1446 r. (SHGWK II, 147). Nie ma dowodów źródłowych że Rudnik przeszedł przez proces formalnej lokacji na prawie niemieckim. W świetle lustracji z 1564 r. była to duża, zamieszkiwana przez 41 kmieci osada, użytkujących w sumie tylko 6 łanów, co może poświadczać brak mozliwości ekspansji osadniczej na dotychczasowe nieużytki. Kmiecie uiszczali czynsze, wnosili różnego rodzaju opłaty oraz liczne daniny, wśród których zwraca uwagę obowiązek składania 1 sera od każdego kmiecia (LWK I, 203). Nie jest to jednak wystarczająca przesłanka do uznania, że już wówczas na terenie Rudnika pojawiło się pasterstwo oparte na wzorcach wołoskich. Dopiero w inwentarzu starostwa z 1646 r. Rudnik zaliczono do dużej grupy osad gdzie oprócz rolników, zajmujących się również rzemiosłem związanym z przemysłem leśnym, część mieszkańców osady uprawiała pasterstwo. Z tego tytułu powinni byli na święto św. Jakuba płacić od owcy po 3 gr, od 50 owiec dawać jednego barana lub jego równowartość w pieniądzu. Raz w roku przed wyjściem z owcami na hale mieli okazać zwierzęta do ich spisania. Gdyby stwierdzono, że wypasali więcej owiec niż przedstawili do owego popisu, wówczas powinni byli uiscić karę w postaci 12 baranów a zwierzęta nie wykazane w spisie miały zostać skonfiskowane. Nad prawidłowym przebiegiem wypasów miał czywać wybrany w tym celu wojewoda (wołoski). Od każdej hali mieli ponadto dawać po 4 wielkie sery wołoskie dobre i dobrze zrobione (AVK XXV, 447-448, 477).
Źródła do dziejów miejscowości
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa