Sidzina
Kategorie:
lokacja na prawie wołoskim, miejscowość istniejąca, współczesna Polska, XVI wiek
Nazewnictwo
W dokumencie lokacyjnym z 1563 r. i lustracji z 1564 r. (patrz niżej) osada występuje pod nazwą Miłoszów (Milieszow). W XVII-wiecznych lustracjach zapisywano ja z kolei jako Miłoszów alias Sidzina (LWK I, 208).
Ludność — skład etniczny
Język
Lokacja (data lokacji i prawo, na którym miejscowość została założona)
W 1563 r. król Zygmunt August wydał na rzecz Macieja Goryla (Gorill) przywilej, na mocy którego zezwolono mu na przeprowadzenie lokacji nowej wsi w starostwie lanckorońskim. Miała się ona rządzić prawem niemieckim zwanym magdeburskim. W zamian za poniesione trudy uzyskał on tutaj dziedziczne sołectwo, składające się z 2 łanów gruntu, prawa do budowy karczmy i młyna, stawów rybnych, 1/6 części z zasądzonych spraw sądowych i 1/6 z chłopskich czynszów. Kmiecie uzyskali 15 lat wolnizny, po czym mieli płacić czynsze i uiszczać daniny w wymiarze identycznym z tym, jak to czynili mieszkańcy innych wsi starostwa. W przywileju tym brak elementow typowych dla prawa wołoskiego (SPPP XII, 169-170; LWK I, 208-209). Podstawą opodatkowania tej miejscowości w 1581 r. było 20 zarębników, 2 zagrodników z bydłem i 2 bez zwierząt, 1/2 łanu sołtysiego, rzemieślnik oraz stado liczące 140 owiec (ŹD III, 48). Ta ostatnia powinność, typowa dla prawa wołoskiego (Jawor 2000, 78-79) może wskazywać na napływ do Miłoszowa pasterzy wkrotce po jego lokowaniu w 1563 r. Możliwe jest również, że twórca dokumentu lokacyjnego zastosował przy jego sporządzaniu formularz typowy dla lokacji na prawie niemieckim wobec braku rozeznania w specyfice obyczaju wołoskiego.
Źródła do dziejów miejscowości
Historia miejscowości
Dziedzictwo kulturowe (materialne i niematerialne)
Organizacje, instytucje, związki wyznaniowe
Dokumentacja fotograficzna i filmowa