wieś wlaska w gminie Negotin (wschodnia Serbia)

Język vlaski jest powszechnie , ale używany tylko w ramach wioski i w kontaktach ze znajomymi Wlachami. Nie wszyscy młodzi ludzie sprawnie się nim posługują, choć wszyscy w jakimś stopniu znają.

Na skraju wsi została w 2007 r. zbudowana cerkiew, w której mają się odbywać nabożeństwa w języku rumuńskim. Latem 2007 r. uczestniczę w mszy świętej odprawianej tam po rumuńsku przez duchownego z Rumunii. Jednak ciągle państwo serbskie nie uznaje budowli jako cerkwi prawosławnej. W maju 2016 uzyskuję wiadomość od osób skupionych w stowarzyszeniu definiującym  Wlachów jako Rumunów żyjących za granicami Rumunii, że w budynku planowanej cerkwi  ma się mieścić żeński klasztor. Sprawa ma złożoną i niejasną historię prawną.

Cerkiew ciągle nielegalna, jest zbudowana z funduszów prawosławnej cerkwi rumuńskiej. Obok kościoła jest już zupełnie wykończony budynek przyszłego klasztoru żeńskiego. Latem prowadzona jest tu letnia szkoła języka rumuńskiego prowadzona przez cerkiew.  Państwo nie wyraziło zgody na wyświącenie cerkwi,  gdyż była ona zbudowana na prywatnym gruncie Bojana Aleksandrovića,  duchownego, który wszedł w konflikt z prawosławną cerkwią serbską. Sprawa się oparła o organy Unii Europejskiej, gdyż rząd Serbii zażądał zburzenia tej budowli, która miała być cerkwią z rumuńskimi językiem obrzędowym. Na budynkiem pieczę sprawuje dziadek Bojana Aleksandrovicia, duchownego, który sam mieszka w Negotinie. 

W Malajnicy mieszkają osoby blisko związane z organizacją „rumunofilów”, tak określanych przez zwolenników odrębnej etnicznej tożsamości wlaskiej.