Będące jądrem osadnictwa wołoskiego na obszarach Rysi Czerwonej starostwo samborskie obejmowało swoim zasięgiem rozległe tereny lasów górskich (płonin). Pobieranie z tego tytułu danin od wypasanych owiec (dwudzieszczyzny) i wieprzów (dziesięciny) stanowiło ważne źrodło dochodów. Te powinności były tak rozpowszechnione i określane w 1565 r. jako: starodawny obyczaj, że w zachowanych przywilejach lokacyjnych wsi górskich kryły sie w określeniu typu: daniny, daniny królewskie, bez szczegółowego ich opisu. W okolicach tego roku uzyskano w ten sposób 800 baranów, co odpowiada stadu liczącemu 16 000 owiec, wypasanych w lasach górskich. Pasterze z osad szlacheckich, wchodzący do lasów krolewskich (dla chowania dobytku swego miewają tam swe koszary),  z kolei od każdej setki owiec dawali 4 barany i pewną ilość serów (Opisi korolivščin, 1896, 225-226).