Osada w starostwie samborskim powstała w pierwszej połowie XVI w. Osadę Borynia i Jabłonów w starostwie samborskim lokowano na podstawie starszego przywileju króla Zygmunta Starego, wspomnianego w dokumencie królowej Bony, wystawionego w 1552 r. dla Jana Wysoczańskiego, sołtysa (kniazia) z Wysocka Niżnego. Na jego mocy potwierdzono jego prawa (uzyskane po ojcu) do kniaziostw we wsi Jabłonów i Borynia, uposażone m. in. w dwa dworzyszcza, 1/3 część danin przysługujących królowi, inne daniny (zgodne z obyczajem), dwa młyny, 3 dni pańszczyzny rocznej wykonywanej przez mieszkańców obu wsi. W zamian miał płacić co roku stacje, zaś w przypadku wyprawy zbrojnej brać w niej udział na dobrym koniu (Inwentarz 1568, 383v-385; NBL, 2837/III, 5-6). Z lustracji z 1565 r. wynika, że była to już dobrze zaludniona osada, zaś chłopi nie korzystali już z okresu wolnizny. Może to oznaczać starszą o kilka dziesięcioleci metryke jej powstania. W tym czasie półdworzyszcza użytkowało 24 kmieci. Płacili oni czynsze po 12 gr, wykupywali robocizny za 15 gr, zamiast danin w serach, barankach, rybach, oraz z racji podymnego, strażnego, kolędy opłacali ich równowartość. Z okazji odbywanych dwa razy w roku zborów uiszczali wraz z popem opłaty zwane pokłon i stacje (LWR II. 90-91).